mən

1.

Danışan adamı bildirən birinci şəxs əvəzliyinin təki. Mən sonra gələrəm. Mən deyən oldu. – Ah, mən gündən-günə bu gözəlləşən; İşıqlı dünyadan necə əl çəkim? M. Müş..

◊ Mən ölüm dan. – xahiş və ya yalvarış məqamında işlədilir. Sizə bu təziyədən özgə həvəslərdi murad; Mən ölüm, sən bir özün eylə mürüvvət, Hadi! S. Ə. Ş..

2.

is. <ər.> köhn. Qadağan, yasaq; buraxmama, qoymama, yol verməmə. Mən etmək – qadağan etmək, qoymamaq, yol verməmək, icazə verməmək, daşındırmaq. Sahibi- xanə qardaşının sözlərini eşidib, onu bu xatalı səfərdən mən edir. F. K.. <Mirzə Cəfərxan:> Söhbət axır bu yerə yetdi ki, Əlixan Əfşar bizim hər bir təklifimizi mən etdi. Ə. H.. Mən olmaq – qadağan edilmək, icazə verilməmək, qoyulmamaq.